منظور از معرفت و شناخت امام که در روایات آمده است چیست؟

شناخت امام گاهی شناخت شناسنامه ای است، مثل دانستن نام، لقب، تاریخ تولد، آغاز و مدت امامت و...،

این شناخت گرچه تا اندازه ای لازم است اما کافی نیست،

آنچه حقیقت شناخت و معرفت امام را تأمین می کند، نه فقط شناخت امام به نام و عنوان و حَسَب؛ بلکه معرفت او به امامت و ویژگی های آن است،

امام صادق علیه السلام در جواب شخصی که پرسید معرفت به حق امام چیست؟ فرمودند:( یَعْلَمُ أَنَّهُ إِمَامٌ مُفْتَرَضُ الطَّاعَةِ غَرِیبٌ شَهِیدٌ )[1]

یعنی بداند او امامی است که اطاعتش از طرف خدا واجب است، به خاطر دین و مکتب در سرزمین غربت به شهادت رسیده است.

 بنابر این آن کس که امام را به عنوان ولی خدا، خلیفة خدا، انسان کامل معصوم و آن که اطاعتش از سوی خداوند واجب شمرده شده است، بشناسد.

 و بداند که امام، زنده و حاضر است و اعمال ما را می بیند و در قیامت صاحب مقام شفاعت است،

 از برکات و آثار بی نظیر معرفت امام بهره مند می شود و به کمال زندگی عاقلانه رسیده و از نقصان مرگ جاهلی می رهد.

[1] - حر عاملی ،وسائل الشیعه ج 14 ص 554.